سفره ی توبه



امام محمد باقر(علیه السلام) فرمود:


آدم(ع) عرض كرد: پروردگارا! شيطان را بر من مسلّط کردی، و او را چون خون (كه در بدنم جارى است) بر من چيرگى دادى؛ پس مرا نيز چيزى عنايت فرما!

خداوند فرمود: تو را چنين نعمتى بخشم كه وقتی كسى از فرزندانت تصميم بر انجام گناهى گيرد، فقط يك گناه بر او نوشته شود، و چون تصمیم بر انجام عملى نيك گيرد، چنان چه انجامش ندهد، ثوابش برايش نوشته شود، و چون انجامش دهد، ده ثواب برايش نوشته شود.


آدم(ع) عرض كرد: پروردگارا! مرا بيشتر ده!
خداوند فرمود: به تو این بخشم كه چون كسى از فرزندانت گناهى كند و سپس از من بخشش خواهد، او را ببخشايم.


آدم(ع) عرض كرد: پروردگارا! باز هم مرا بيشتر عنايت فرما!
خداوند فرمود: سفرة توبه را تا هنگامى كه نفَس به گلو برسد برايشان گستردم.


آدم(ع) عرض كرد: پروردگارا، مرا كافى است.





منابع: اصول كافى - توبه، ص190