به عنوان یک شهروند تهرانی هر بار که از اتوبان مدرس گذر کردم ، محو زیبایی آن شده ام و همیشه چیزی در مسیر این اتوبان بوده است که نظرم به آن جلب شود . از گل کاری و فضای سبز زیبای آن گرفته تا آبشار مصنوعی که برای دیدنش حاضر شدم چند بار مدرس را دور بزنم و آخرینش پل بسیار زیبایی است که قبل از افتتاحش آرزو می کردم که کاش مدرس اتوبان نبود و می شد چند دقیقه دیگر نگاهش کنم . پل طبیعت ، پل سه طبقه ای است که برای عابران پیاده ساخته شده و از روی اتوبان مدرس می گذرد این پل بوستان طالقانی را به پارک آب و آتش وصل می کند . ستون های پل بر اساس فرم درختان طراحی شده اند و همانطور که از اسمش هم معلوم است ، این پل دو فضای سبز (دو طبیعت ) را به هم وصل می کند . در طراحی این پل از معماری پل‌های ایرانی مانند پل خواجو الهام گرفته شده و یک سازه کاملا سازگار با محیط‌ زیست و طبیعت است که نمونه مشابه آن در پارک‌ های ملی و طبیعی کشورهای فرانسه، کانادا، هلند، بلژیک، مالزی و استرالیا ساخته شده است . روی پل به تفکیک سه مسیر مشخص اسب‌رو و کالسکه‌رو، دوچرخه‌رو و انسان‌رو در نظر گرفته شده است. نام این پل در بین سازه های برنده جایزه +A که دو روز پیش معرفی شدند، حضور داشت . معمار و طراح این پل خانم لیلا عراقیان است . او در فراخوان پل طبیعت که آن زمان اسمش پل پیاده شهید مدرس بود شرکت کرد و در سن ۲۵ سالگی به تعبیر خودش «این هیولای هراس‌آور» را طراحی کرد . لیلا عراقیان می گوید :

راستش آن اول که بحث مسابقه مطرح شد ، یک‌طورهایی گفتم که دلت خوش است . این‌همه مهندس بزرگ . امکان ندارد طرح من برگزیده شود. ته دلم فکر می‌کردم که دارم طرحی را می‌کشم که قرار است روی کاغذ بماند . برای همین تصمیم گرفتم یک‌چیز هیجان‌انگیز و جالب طراحی کنم که چیز خوبی روی کاغذ باقی بماند . آن زمان ۲۵ سالم بود . وقتی‌که برنده شدیم ۲۶ ساله بودم و تا ۲۷ سالگی درگیر طرح بودم . می‌رفتم ایتالیا و کنار دست مهندسان سازه می‌نشستم تا کارشان را ببینم . وقتی برنده شدیم داشتم در کانادا فوق‌لیسانس می‌خواندم . مرخصی گرفتم و برگشتم ایران تا پای‌کار باشم. می‌دانستم دارم با یک گروه سازه‌ای حرفه‌ای کار می‌کنم که کارشان را بلدند و من فقط روی طراحی فرم تمرکز داشتم و نگران مسائل فنی نبودم . همیشه می‌گویم خوشمزه‌ترین قسمت و پز دادنش برای من است ولی حقیقت این است که زحمت و سختی کار بر عهده تعداد زیادی از دوستانم بود . این فرمی نبود که من به‌تنهایی به آن رسیده باشم . یک کار تیمی بود . مهندس بهزادی و سحر یاسایی هم در این زمینه همکار من بودند و فکر هر سه ما بود که برنده شد . بعد از آنکه پل ساخته شد به تعداد بار زیادی مانند یک غریبه از روی آن رد شدم . وقتی آدم‌ها را می‌بینم که روی آن قدم می‌زنند و عکس می‌گیرند حس خوشایندی دارم . رسالت ما معمار‌ها این است که فضاهایی بسازیم که مردم در آن حس بهتری داشته باشند. حتی چند بار مردم دوربین به دستم داده‌اند تا از آن‌ها عکس بگیرم. یک‌بار با همکارم رفته بودم برای عکاسی از پل. تنها کنار سه‌پایه ایستاده بودم. یک زوج رد می‌شدند. فکر کردند ما از آن‌هایی هستیم که از مردم عکس می‌گیرند و به آن‌ها می‌فروشند . از من خواستند از آن‌ها عکس بگیرم. من هم گرفتم و برایشان ایمیل کردم . (همشهری معماری)

لیلا عرافیان : طراح و معمار پل طبیعت