44.داستان صحبت با…

 پسر به مادر خود گفت:« مادر! داری کجا می روی؟» مادر در جواب گفت:« عزیزم، شنیده ام که بازیگر معروف و مورد علاقه ام به شهر ما آمده است. این طلایی ترین فرصتی است که می توانم او را از نزدیک ببینم و البته اگر موفق شوم با او حرف بزنم، به آرزوی دیرینه ی خود هم رسیده ام.» و در حالی که لبخندی حاکی از شادی به لب داشت، با فرزندش خداحافظی کرد و رفت… حدود یک ساعت بعد، مادر با ناراحتی  و عصبانیت به خانه برگشت! پسر با تعجب به مادرش گفت:« مادر، چرا پریشانی؟! آیا بازیگر محبوبت را ملاقات کردی؟» مادر با لحنی خسته و عصبانی گفت:« نه! من و تمام جمعیت حاضر بسیار منتظر ماندیم، اما اطلاع دادند که او یک ساعت پیش شهر را ترک کرده است. ای کاش خدا شهرت و محبوبیتی را که به این بازیگر داده است، به ما داده بود!» پسر پس از شنیدن حرف های مادر به فکر فرو رفت، سپس به مادرش گفت:« مادر، لطفا آماده شو تا با هم به جایی برویم. من می توانم این آرزوی شما را برآورده کنم.» اما مادر بی اعتنا گفت:« اصلا از این شوخی ها خوشم نمی آید.» پسر ملتمسانه گفت:« باور کن شوخی نمی کنم! خواهش می کنم با من بیا…» مادر نیز به رغم میل باطنی خود، درخواست فرزندش را پذیرفت و آنها به هم از خانه بیرون رفتند.پس از چندی قدم زدن، پسر در حالی که به کلیسای بزرگ شهر  اشاره می کرد به مادرش گفت:« رسیدیم!» مادر که از این کار فرزندش بسیار دلخور شده بود، با صدایی پر از خشم گفت:« من به تو گفتم که الان وقت شوخی شده بود، با صدایی پر از خشم گفت:« من به تو گفتم که الان وقت شوخی نیست. این رفتار تو اصلا…» پسر با کمی مکث جواب داد:« مادر، شما در حرف هایت دقیقا این جمله را گفتی که ای کاش خدا شهرت و محبوبیتی را که به این بازیگر داده است به ما داده بود؛ پس آیا افتخاری هم از این بزرگ تر هست که با کسی که این شهرت و محبوبیت را داده است، نه آن کسی که آن را دریافت کرده است، حرف بزنی؟ آیا سخن گفتن با خود « خدا»، لذت بخش تر از آن نیست که با آن بازیگر محبوب حرف بزنی؟ وقتی خدا همیشه در دسترس ماست، پس چه نیاز به به بنده ی خدا؟!» مادر در سکوتی خاص فرو رفت…